16 / 17 |
Organizacje normalizacyjne |
Jednym z zasadniczych zadań w dziedzinie działań normalizacyjnych jest stworzenie wspólnego języka, tak aby wszyscy związani z normalizacją i działający w jej obszarze niezależnie od szczebla i dziedziny działania mogli wzajemnie się porozumieć. Tworzona terminologia jest więc wynikiem szeroko zakrojonej współpracy. Jej celem jest przyczynianie się do wzajemnego zrozumienia między członkami organizacji normalizacyjnych, jak też różnymi rządowymi i pozarządowymi instytucjami oraz organizacjami biorącymi udział w działalności normalizacyjnej na różnych szczeblach. Są to: |
Na szczeblu międzynarodowym |
Na szczeblu europejskim |
Aby dowiedzieć się więcej o organizacji, kliknij w jej logo |
Na szczeblu krajowym - krajowe organizacje normalizacyjne, np. |
Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna ISO (International Organisation for Standardization) jest największą jednostką normalizacyjną na świecie. Została powołana w 1947 r. przez 25 założycieli (w tym Polskę), od tego czasu opracowała ponad 19 500 Norm Międzynarodowych. Obecnie ISO skupia jednostki normalizacyjne ze 161 krajów. Członkowie ISO to wiodące organizacje normalizacyjne w swoich krajach. Osoby lub firmy nie mogą być członkami ISO. Siedzibą ISO jest Genewa. |
Międzynarodowa Komisja Elektrotechniczna IEC (International Electrotechnical Commission) jest najstarszą międzynarodową organizacją normalizacyjną. Została założona w Londynie w roku 1906, który uznaje się za początek ery normalizacji międzynarodowej. IEC przygotowuje i publikuje Normy Międzynarodowe dla technologii elektrycznych, elektronicznych i pokrewnych. Podobnie jak ISO, jest stowarzyszeniem niezależnym od jakiejkolwiek władzy administracyjnej. |
Europejski Komitet Normalizacyjny CEN (European Committee for Standardization, Comité Européen de Normalisation, Europäisches Komitee für Normung - 3 języki oficjalne: angielski, francuski i niemiecki) jest prywatnym stowarzyszeniem nie nastawionym na osiąganie zysku. Nie jest organem Komisji Europejskiej. Liczy 33 członków, którymi są jednostki normalizacyjne krajów europejskich. Został powołany przez kraje Wspólnoty Europejsiej, które zauważyły, że istnienie osobnych norm krajowych utrudnia wymianę handlową pomiędzy nimi. |
Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki CENELEC (European Committee for Electrotechnical Standardization) jest siostrzaną organizacją CEN, odpowiedzialną za normalizację w dziedzinie inżynierii elektrotechnicznej. Powstała w 1973 roku w wyniku połączenia dwóch wcześniejszych organizacji europejskich: CENELCOM i CENEL. |
Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych ETSI (European Telecommunications Standards Institute) w przeciwieństwie do dwóch pozostałych organizacji europejskich jest stowarzyszeniem mieszanym – osób prawnych i fizycznych, przy czym nie ogranicza się członkostwa do regionu Europy. Członkiem ETSI może zostać każdy zainteresowany podmiot. Normy opracowywane przez Instytut są dostępne nieodpłatnie. Koszty udostępniania norm ponoszą członkowie, płacąc wysokie składki. |
Polski Komitet Normalizacyjny jest jednostką normalizacyjną uznawaną przez polskie, międzynarodowe i regionalne organy i organizacje za odpowiedzialną za organizowanie i prowadzenie normalizacji w Polsce. PKN jest jedyną organizacją uprawnioną do nadania dokumentowi statusu Polskiej Normy i oznaczenia dokumentu symbolem PN. Jest właścicielem praw autorskich do Polskich Norm. Do zadań PKN należy organizowanie i prowadzenie normalizacji krajowej zgodnie z potrzebami kraju. Zadania te można podzielić na zadania związane z prowadzeniem polityki normalizacyjnej, organizacją procesu normalizacyjnego i inne. Działalność normalizacyjna PKN ma miejsce od 1924 r. Nie została przerwana przez II wojnę światową i była również prowadzona w konspiracji. Działalność normalizacyjna miała wówczas charakter dobrowolny. Po II wojnie światowej w dobie gospodarki socjalistycznej wprowadzono system normalizacji obowiązkowej. Normy stały się de facto przepisami technicznymi, a Polski Komitet Normalizacyjny – urzędem centralnym. W roku 1994 weszła w życie ustawa o normalizacji, która wprowadziła dobrowolność stosowania norm, jednak pozostawiła w rękach ministrów swobodę w zakresie możliwości wprowadzania norm do obowiązkowego stosowania. Oczywiście ministrowie z takiego prawa chętnie korzystali, co skutkowało wprowadzeniem do obowiązkowego stosowania większości Polskich Norm. Dopiero ustawa z 12 września 2002 r. o normalizacji (Dz. U. Nr 169 z 2002 r., poz. 1386 z późn. zm.) wprowadziła w Polsce system normalizacji dobrowolnej. |