Starzenie się nieuchronnie zmieni sposób funkcjonowania naszego społeczeństwa. Na skutek postępu cywilizacyjnego i poprawy jakości życia na świecie systematycznie rośnie odsetek ludzi w wieku poprodukcyjnym. Ten trend jest widoczny szczególnie w krajach wysoko rozwiniętych – szacuje się, że np. w Japonii w 2030 r. aż 30% obywateli będzie miało więcej niż 65 lat. Prawie co piąta osoba (19,4%) w Unii Europejskiej, czyli blisko 100 mln ludzi, ma 65 lat i więcej. Według prognoz Głównego Urzędu Statystycznego (2014) w 2050 roku ogólna populacja Polski ma wynieść 33,95 miliona osób. Natomiast populacja osób powyżej 65 roku życia wyniesie 11,1 mln, co stanowi aż 32,7%. 

Osoby starsze traktowane są albo jako ciężar społeczny, albo – ze względu na wiek i doświadczenie – jako źródło wiedzy. Wsparcie seniorów, takie jakiego potrzebują i jakie im się należy, może się przyczynić do wzrostu gospodarczego, poprawić stosunki w pracy, zmniejszyć napięcia pokoleniowe. 

Ogromną rolę do odegrania w tym procesie mają rządy. Powinny one inicjować działania na rzecz aktywnej polityki oraz pełnić funkcję lidera zmian w podejściu pracodawców do starszych pracowników i uruchomienia przez nich realnych działań na rzecz tej grupy osób. 

Osiągnięcie stabilnej i rozwijającej się gospodarki nie będzie możliwe, jeżeli z rynku zaczną odchodzić pracownicy 50+, którzy powinni być aktywnymi uczestnikami rynku pracy, a nie beneficjentami systemu pomocy społecznej. 

Wszyscy mamy do odegrania jakąś rolę w walce z wykluczeniem z powodu wieku. Jak zatem zapewnić równe szanse starszym pracownikom?